Adrianna Biełowiec - Wilcza Księżniczka

Rizlah, jak na księżniczkę przystało, jest przyzwyczajona do luksusów i wygodnego życia. Jednak pewne zdarzenie z dzieciństwa odcisnęło na niej piętno - dziewczyna posiadła dar przemiany w wilka, niestety, musi to ukrywać. Ludzie uważają wilkołaków za potwory i boją się ich.

Divinus jest zabójcą. Kiedy dostaje zlecenie, bez zbędnych pytań likwiduje swój cel. Szybko, sprawnie i skutecznie, co czyni go najlepszym asasynem w szeregach Gildii. Jednak kiedy jego celem zostaje Rizlah, ten nie wykonuje zadania. Co więcej, wraz z księżniczką ucieka z miasta. W końcu dowiadują się, że oboje stali się częścią starożytnego proroctwa emhain ablath. Oboje muszą wyruszyć w góry Skyworld i odnaleźć Ludzi Nieba...

Fabuła powieści może nie tryska oryginalnością, ale lubię sobie czasem poczytać takie historyjki. Zwłaszcza, że fantasy to mój ulubiony gatunek. Książka ma coś w sobie. Mamy tu rozpieszczoną królewnę i twardego asasyna, oboje są na siebie skazani. Sceny, kiedy się docierają są całkiem zabawne. Mamy tu wędrówkę, starożytne ruiny, stare rasy i krwiożercze potwory. Bohaterowie wędrują i stawiają czoła przeciwnościom losu. W dodatku Rizlah uczy się korzystać ze swojego daru.
Fabuła nie jest skomplikowana. Jeśli liczycie na nieoczekiwane zwroty akcji, skomplikowane intrygi, czy niesamowicie głębokie psychologicznie postacie, to tego tu nie znajdziecie. Jednak książkę czyta się całkiem przyjemnie, choć przyznam uczciwie i szczerze, że jestem nieco rozczarowana.

Pierwszy raz z twórczością Adrianny Biełowiec miałam do czynienia przy lekturze "Death Bringera". I tamta książka, choć jest powieścią zupełnie nie w moich klimatach, była dobrze napisana. A tu... tu w niektórych momentach zgrzytało mi w zębach, jakbym się najadła piasku. Czy ta książka w ogóle przechodziła jakąkolwiek redakcje? Jeśli tak, to osoba za nią odpowiedzialna powinna wylecieć z pracy. I to z hukiem. Niektóre zdania są po prostu dziwaczne. A niektóre trącą taką łopatologią, jakby autor miał czytelnika za istote niedomyślną. Jeszcze inne, swoją długością i skomplikowaniem, zabijają dynamizm danej sceny.
Wiem jak to jest, kiedy się coś pisze - własnych błędów się nie widzi. I właśnie po to jest redaktor, żeby pokazać autorowi, jakie babole przegapił. Tutaj redakcja leży i kwiczy. 

Aby nie być gołosłowną podrzucę wam kilka cytatów:

Alanda brnęła na resztkach sił, przez leśne zaspy i gdyby nie wystający korzeń, walczyłaby z żywiołem aż do utraty tchu.

W przeciwieństwie do bagiennych draksici stepowi nie mieli do czynienia z harpiami, wykluczając sytuacje, kiedy widywali je szybujące, więc nietykalne, ponad ziemią. 

Rafidianin pierwszy wszedł na pokład, by odpalić pochodnią lampiony, którą następnie zgasił w wodzie. 

Inna sprawa to okładka. Na pierwszej stronie zbliżenie na twarz ładnej pani, a z tyłu mamy... Altaira z serii Assasin's Creed! Serio, jak nie wierzycie, to spójrzcie na zdjęcia. Ja, kiedy to zobaczyłam, zrobiłam wielkie oczy i zadałam sobie pytanie: WTF? Ale czemu tak? Czy to nie jest przypadkiem łamanie praw autorskich? Twórcy gry mogli by się nieco wkurzyć po ujrzeniu czegoś takiego.

To nie jest tak, że uważam tę książkę za złą i tragiczną. Nie, nie, jest to dobre czytadło na nudny deszczowy wieczór. Autorka stworzyła ciekawy świat, który widać, że jest częścią większej całości. Ciągle coś tu się dzieje, a od momentu, kiedy bohaterowie docierają do Ludzi Nieba, akcja nabiera prawdziwego tempa. Niemniej jednak, książka powinna przejść gruntowną redakcję. To by tylko dobrze jej zrobiło. Tutaj widzę winę w wydawnictwie, które powinno popracować nad książką.

Jednak z uwagi na to, że znam wcześniejsze utwory Adrianny Biełowiec, postanowiłam dać jeszcze jedną szansę tej autorce i przeczytać "Czwartą Szansę".

Polecać, nie polecać? Nie potrafię udzielić jasnej odpowiedzi. Jeśli lubisz fantasy, tematykę wilkołactwa, powieści drogi, a przy tym szukasz prostej historii, ta książka może ci się spodobać.