Remigiusz Mróz to autor, którego nie trzeba przedstawiać - chyba każdy, kto lubi czytać, słyszał o nim chociaż raz. Bardzo mnie ciekawił fenomen tego autora. Na grupach książkowych Mróz ma wielu zwolenników, ale i przeciwników. Ja chciałam wyrobić sobie własne zdanie, dlatego sięgnęłam po "Nieodnalezioną".
Damian oświadcza się swojej ukochanej Ewie. Niestety, chwilę potem zostają napadnięci. Ewa zostaje zgwałcona, a Damian pobity do nieprzytomności. Kiedy się budzi, po dziewczynie nie został nawet ślad. Mija dziesięć lat - Ewa wciąż się nie znalazła, a Damian nie może się pozbierać. Jednak pewnego dnia, Damian widzi zdjęcie Ewy na facebokowej stronie. Postanawia ją odszukać...
Tyle z fabuły. Książkę czyta się szybko, akcja pędzi, a historia z czasem staje się coraz bardziej pogmatwana. Damian podróżuje po całej Polsce, usiłując złapać ślad Ewy. To, że część rozdziałów pisana jest z jego perspektywy, uznaję za duży plus - dzięki temu było mi łatwiej wczuć się w sytuacje. Ważna też jest historia Kasandry Reimann - żony Roberta Reimanna, szefa firmy detektywistycznej. Kobieta ta, choć żyje w luksusie, codziennie znosi piekło przemocy domowej - i z każdym dniem robi się coraz gorzej.
Jednak przyznaję się bez bicia - nie rozumiem fenomenu Remigiusza Mroza. Owszem, książka nie była zła, na długą podróż pociągiem nadaje się idealnie, jednak brak mi tu napięcia. Z czasem cała historia stawała mi się obojętna. Rozdziały Damiana czytało się ciekawie, jednak rozdziały Kasandry były nieco nudnawe i pozbawione emocji. Jednak przyznaję - sceny, w których Robert ją bije są przerażające.
Podobało mi się, że w książce została użyta narracja pierwszoosobowa - bohaterowie sami opowiadają swoją historię. Jednak w pewnym momencie pojawiają się dwie, trzy scenki, pisane z perspektywy przyjaciela Kasandry. To było moim zdaniem bezsensowne i wprowadziło niepotrzebny zamęt.
Podsumowując "Nieodnaleziona" nie jest złą książką. Ot, do przeczytania i zapomnienia. Jednak między mną i panem Mrozem nie ma chemii, więc raczej nie siegne po inne jego pozycje.
Damian oświadcza się swojej ukochanej Ewie. Niestety, chwilę potem zostają napadnięci. Ewa zostaje zgwałcona, a Damian pobity do nieprzytomności. Kiedy się budzi, po dziewczynie nie został nawet ślad. Mija dziesięć lat - Ewa wciąż się nie znalazła, a Damian nie może się pozbierać. Jednak pewnego dnia, Damian widzi zdjęcie Ewy na facebokowej stronie. Postanawia ją odszukać...
Tyle z fabuły. Książkę czyta się szybko, akcja pędzi, a historia z czasem staje się coraz bardziej pogmatwana. Damian podróżuje po całej Polsce, usiłując złapać ślad Ewy. To, że część rozdziałów pisana jest z jego perspektywy, uznaję za duży plus - dzięki temu było mi łatwiej wczuć się w sytuacje. Ważna też jest historia Kasandry Reimann - żony Roberta Reimanna, szefa firmy detektywistycznej. Kobieta ta, choć żyje w luksusie, codziennie znosi piekło przemocy domowej - i z każdym dniem robi się coraz gorzej.
Jednak przyznaję się bez bicia - nie rozumiem fenomenu Remigiusza Mroza. Owszem, książka nie była zła, na długą podróż pociągiem nadaje się idealnie, jednak brak mi tu napięcia. Z czasem cała historia stawała mi się obojętna. Rozdziały Damiana czytało się ciekawie, jednak rozdziały Kasandry były nieco nudnawe i pozbawione emocji. Jednak przyznaję - sceny, w których Robert ją bije są przerażające.
Podobało mi się, że w książce została użyta narracja pierwszoosobowa - bohaterowie sami opowiadają swoją historię. Jednak w pewnym momencie pojawiają się dwie, trzy scenki, pisane z perspektywy przyjaciela Kasandry. To było moim zdaniem bezsensowne i wprowadziło niepotrzebny zamęt.
Podsumowując "Nieodnaleziona" nie jest złą książką. Ot, do przeczytania i zapomnienia. Jednak między mną i panem Mrozem nie ma chemii, więc raczej nie siegne po inne jego pozycje.
Książek tego autora jeszcze nie miałam okazji czytać.
OdpowiedzUsuńCzytałam jakiś czas temu "Hashtag". Była to moja pierwsza i jak na razie ostatnia książka Mroza. Mowią, że jest to specyficzna i najsłabsza z jego powieści. Mnie sie jako tako podobała, ale niekoniecznie uznałabym ją za kryminał z prawdziwego zdarzenia. Moim zdaniem bylo jej blizej do powiesci psychologicznej. W kazdym razie, może jeszcze kiedyś sięgne po inne książki tego autora, choć w najbliższej przyszłości nie planuję.
OdpowiedzUsuńkuferkulturalny.blogspot.com
Ach, ten Mróz to już nawet z lodówki wyskakuje. Niedługo go poproszę, żeby mi zrobił kanapkę, jak już tam siedzi. A tak na serio to nie czytałam jeszcze nigdy żadnej książki od Mroza i jakoś mnie do nich nie ciągnie. Może dlatego, że nie przepadam za kryminałami. Poza tym plotki głoszą, że istnieją lepsi autorzy, więc jakbym kiedyś chciała siebie katować kryminało-thrillerami, to zgłoszę się do nich :D.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam.
http://demoniczne-ksiazki.blogspot.com
Moje zdanie jest bardzo podobne. To była moja pierwsza książka tego autora.. Cóż szału nie ma. Nie wiem, czy sięgnę po kolejne jego powieści.
OdpowiedzUsuńA ja z kolei nie rozumiem jak można pisać tak dużo książek w tak krótkim czasie. Nie jest to ani komplement, ani obraza. Po prostu... Nie czaję. Mam dwie jego książki w domu i przyznam, że raz mam ochotę po nie sięgnąć, a za chwilę już mi się kompletnie odechciewa. Za dużo go wszędzie .
OdpowiedzUsuńJeszcze mam przed sobą przygodę z twórczością tego autora, ale jego książka już czeka u mnie na półce.
OdpowiedzUsuńhttps://ksiazki-jak-narkotyk-zaczytana.blogspot.com/2019/03/czerwien-rubinu-kerstin-gier.html
Ostatnio miałam okazję przeczytać pierwszą swoją książkę tego autora- bardzo mile mnie zaskoczyła :) Fabuła "Nieodnalezionej" zapowiada się ciekawie, pewnie sięgnę po nią w najbliższym czasie. Pozdrawiam serdecznie!
OdpowiedzUsuńNie czytalam jeszcze żadnej książki Pana Mroza. Słyszałam sporo, ale nie nabrałam jakiejś szczególnej ochoty 😉
OdpowiedzUsuńA może skuszę się na tę książkę :)
OdpowiedzUsuń