DmC: Devil May Cry

Devil May Cry to gra klimatyczna, mroczna i zarazem wciągająca. Jednocześnie żadna inna gra nie potrafila mnie wyprowadzić z równowagi tak mocno jak ta. Nie zlicze ile razy musialam powstrzymywać się od tym by rzucić padem o ścianę. Nie pamiętam też ile panien lekkich obyczajów latalo w trakcie grania.

Ale od początku.

Dante jest pół-aniołem, pół-demonem. Oczywiście nie wie nic o swoim pochodzeniu i prowadzi w miarę normalne życie, dopóki nie spotyka na swojej drodze Kat i Vergila - swojego brata, o którym nie miał wcześniej pojęcia. Wtedy dowiaduje się kim jest naprawdę, kim byli jego rodzice i kto ich zabił. Razem z Vergilem postanawia się zemścić i zabić Mundusa - władcę demonów.

Zanim przejdę do opisywania swoich wrażeń, napiszę najpierw, że ta wersja Devil May Cry, to zupełnie nowa odsłona popularnego cyklu wydanego przez firmę Capcom. Tamta seria stała się tak popularna, że na jej podstawie powstały komiksy i anime.
Po latach firma postanowiła stworzyć nową odsłonę serii i to zadanie powierzyła brytyjskiemu studiu Ninja Theory. Ponoć ta decyzja spowodowała ogromne poruszenie wśród fanów - nie spodobał im się nowy wizerunek Dantego, a także to, że oryginał wciąż ma niedokończone wątki.

Nie miałam do czynienia z oryginalna seria. Gralam tylko w DmC: Devil May Cry. Dlatego do tamtych wersji odnosić się nie będę :) Moja opinia dotyczy tylko Dmc: Devil May Cry oraz dodatku Upadek Vergila.

Sama gra nie jest zbyt skomplikowana. W skrocie: idziesz przed siebie i rozwalasz tabuny przeciwników. Malo tego - musisz rozwalić ich stylowo i ładnie. Im bardziej kombinujesz, łączysz ataki i ciosy, tym więcej dostaniesz punktów za styl. Z każdą misją wrogów jest coraz więcej (jeśli to są ci słabsi przeciwnicy), albo są po prostu mocni. Przy czym przy niektórych przeciwnikach musisz pokombinowac - np.jednego wielkoluda rania tylko ciosy w plecy, a z kolei drugi na takie ciosy pozostaje nieczuły.

Przez większa część gry akcja toczy się w Limbo - demonicznej, wypaczonej wersji naszego rzeczywistego świata. Przyznam, że tutaj twórcy się postarali - te powykrecane budynki, niczym z szalonego snu, klaustrofobiczne tunele, wyludnione, pełne demonów miasto. Tutaj w niektórych momentach nawet ściany usiłują zabić Dantego. Limbo zostało stworzone z niezwykłą starannością i naprawdę robi wrażenie.

Oprócz glownego wątku masz jeszcze tajne misje. Tylko, że aby je odblokować, musisz najpierw odnaleźć klucz, a potem odpowiednie drzwi. Mnie się to nie udało, ale też za bardzo się na tym nie skupialam. Odblokowalam cztery tajne misje i tyle mi wystarczy. Gdy przeszlam którąś po raz pierwszy, Dante otrzymywal fragmenty krzyzyka zdrowia, bądź krzyzyka diabelskiego. Kolejne przejscie misji dawalo mnostwo czerwonych czaszek, które można było wymienic na rozne przedmioty w sklepie :)

Bardzo podobała mi się "filmowość" tej gry. Filmiki byly bardzo dobrze zrobione, a aktorzy podkladajacy postaciom głos odwalili kawał dobrej roboty. Każdą misję rozpoczyna filmik, dzięki któremu lepiej możemy poznać motywy kierujące postaciami. W niektórych momentach, czułam się jakbym oglądała najnowszą kinową produkcję. Dla mnie to duży plus.

Gra ma niesamowicie mroczny klimat, rodem z horroru, albo koszmaru. Pamiętam jak raz, po skończonym nocnym graniu wyszlam na dwor zapalić. Przeglądałam wtedy fejsbuka i nagle włączył mi się filmik z nieco strasznymi efektami dźwiękowymi. Prawie wtedy narobilam w gacie, przyznaje. Nigdy tak nie reaguje, jednak to DmC wprowadziło mnie w odpowiedni nastrój grozy. Do teraz pamiętam jak walilo mi wtedy serce...

Niestety, DmC mimo wymienionych zalet jest też grą niesamowicie denerwującą. Głównie przez kombinacje jakie trzeba wykonywać, by skorzystać z broni. Dante ma kilka rodzajów broni i dwa rodzanie pistoletów. Żeby z tego korzystać, trzeba odpowiednio szybko naciskać odpowiednie klawisze. Czasami nawet trzeba zmieniać broń w locie, co nieraz sprawiało mi problemy. A to dlatego, że te kombinacje zwyczajnie pieprzyły mi się w głowie i nierzadko naciskalam coś albo za wczesnie, albo za późno. A jak potem palce bolaly... Dla wprawionych graczy, zapewne nie sprawi to problemu, ale ja gram z doskoku.
Właśnie dlatego w niektórych momentach granie było irytujace. Bylo tu też zdecydowanie za duzo skakania - a w locie trzeba bylo albo się przyciagnac do platformy, albo odepchnac. Oczywiście jedno i drugie ma inna kombinacje. Nie zlicze ile razy spadałam, bo nie nadazylam z naciskaniem.

Do DmC: Devil May Cry jest także dodatek - Upadek Vergila. Tutaj gramy już jako Vergil. Gra nim jest o wiele prostsza: Vergil ma tylko miecz Yamato i demoniczne ostrze, więc nie ma tylu kombinacji. Jednak gra nim nie jest tak dynamiczna, jak w całości DmC.

Jeśli lubicie gry, w których dużo się dzieje i w ktorych mozecie rozwalic mnostwo przeciwnikow na różne sposoby, polecam wam DmC. Jeśli lubicie mroczny klimat, ciężką muzykę, tu także to znajdziecie. No i jeśli interesuje was tematyka aniołów i demonów, to także gra dla was.