Kelly Barnhill - Dziewczynka, która wypiła księżyc

Mieszkańcy Protektoratu od wieków żyją w strachu przed Wiedźmą. Co roku muszą zostawić w lesie niemowlę, gdyż jeśli tego nie zrobią, Wiedźma przyjdzie i zabije wszystkich. Nikt nie wie co dalej dzieje się z porzuconymi dziećmi, jednak wszyscy są pewni, że te umierają.

Xan jest Wiedźmą i nie rozumie, dlaczego mieszkańcy Protektoratu co roku porzucają jedno z dzieci. Nie wnika jednak w powody - co roku ratuje niemowlęta przed pewną śmiercią i szuka im nowych rodzin w Wolnych Miastach. W czasie podróży do nowej rodziny, ocalone dzieci karmi blaskiem gwiazd.

Jednak pewnego razu, omyłkowo podaje małej dziewczynce blask księżyca. To sprawia, że dziecko zostaje umagicznione. Wiedźma nadaje mu imię Luna i postanawia wychować. Niestety, magia Luny okazuje się być niestabilna i niebezpieczna...

Jeśli miałabym na szybko określić jaka jest powieść Barnhill, powiedziałabym, że jest magiczna. Od pierwszej strony wsiąknęłam w ten baśniowy świat i nie mogłam się oderwać. Autorka snuje opowieść powoli i porusza wiele wątków. Mamy tutaj Xan, która ma już kilkaset lat i która skrywa bolesną przeszłość. Mamy historię matki Luny, której rozpacz odbiera rozum, a nawet pamięć o jej własnym imieniu. Jest pewnego rodzaju zakon wojowniczek i uczonych, którym przewodzi Siostra Ignatia, a których wiedza jest pilnie strzeżona. Mamy Altaina, chłopca, który miał zostać członkiem Rady, a który czuje, że to co się dzieje jest złe. To on zadaje pytania i docieka. Kim jest Wiedźma? Gdzie zabiera dzieci i co z nimi robi? Czy ktoś ją kiedyś widział? I czy ktoś próbował ją powstrzymać? Aby poznać odpowiedzi na te pytania trzeba się cofnąć wiele lat wstecz. Co jakiś czas autorka serwuje nieco wspomnień Xan, co tylko podsycało moją ciekawość. Barnhill umiejętnie łączy motywy i wątki co sprawia, że chce się czytać dalej, by poznać zakończenie historii. 

Świat wykreowany przez autorkę ciekawi. Mamy Moczary - Moczary są wszystkim, a wszystko jest Moczarami. Jest ukryty we mgle Protektorat, kraina nad którą ciąży smutek. Na jego tle, Wolne Miasta, które Xan odwiedzała wraz Luną bardzo się wyróżniają: tam ludzie są szczęśliwi i radośni. Cały opisany w powieści świat jest bardzo przemyślany i spójny.

Język, użyty w książce jest piękny, baśniowy, wręcz magiczny. Nie wiem jak to wygląda w oryginale, lecz tutaj jest to z pewnością zasługa tłumaczenia, którego autorką jest Marta Kisiel - tak, ta pani od "Dożywocia", czy "Nomen Omen". Zdania są spokojne, wprowadzają w nastrój, aż chce się czytać. 

"Dziewczynka, która wypiła księżyc", to książka głównie adresowana do dzieci. Jednak mnie się wydaje, że mnogość wątków, a także niektóre mroczne sceny, przemawiają za tym, by nie dawać jej zbyt małym dzieciom. Dziewięcio, czy też dziesięcioletnim, to spoko. Dla młodszych ta książka może być zbyt ciężka.

Jednak i dorośli mogą się w tę książkę mocno wciągnąć. Jeśli nie wierzycie, to powiem tak: ta powieść uratowała mnie przed nudą, w czasie sześciogodzinnego czekania na samolot. Mieliśmy duże opóźnienie. Udało nam się znaleźć całkiem przyjemny bar, z wygodnymi sofami, dobrym piwem i gorącą czekoladą, gdzie mogłam pogrążyć się w lekturze. Gdyby nie ogromne zmęczenie (lot miał być wieczorem, a wylecieliśmy o 4 nad ranem), przeczytałabym całość właśnie wtedy.

Polecam gorąco każdemu, kto lubi zanurzyć się w baśniowy świat, z niebanalną historią. Ja sama chętnie, w odpowiednim czasie, podsunę tę książkę mojej córce. Jestem zachwycona tą powieścią i aż nie chce mi się wierzyć, że to debiut Kelly Barnhill. W takim razie, z niecierpliwością czekam na kolejne książki tej autorki.