Moje 7 lat w Anglii

Wspomniałam na swoim fp, że szukam drugiej pracy na wakacje. Córka jedzie do Polski na całe lato, więc mogę sobie dorobić.
Pracę znalazłam - ot, taki sobie warehouse, gdzie co drugi pracownik to obcokrajowiec. Akurat w tym konkretnym magazynie pracowałam w zeszłym roku i było nawet fajnie, dlatego zdecydowałam, że to tam będę sobie dorabiać.
Tak czy siak - poznałam w pracy pewną dziewczynę. I tak sobie rozmawiamy, aż zapytałam:
- Długo jesteś w Anglii?
- Nie - odpowiedziała szybko. - Ja mam 18 lat. Przyjechałam tu tylko na wakacje. A przyjechałam w piątek. (Dzisiaj mamy wtorek - przypis mój).

Poczułam się staro. Nie dlatego, że ta dziewczyna ma osiemnaście lat i zapewne jest świeżo po maturze, podczas gdy ja maturę mam już dawno za sobą. Poczułam się staro, kiedy uświadomiłam sobie, że w tym miesiącu mija siedem lat od mojego wyjazdu do Anglii. Siedem lat, rozumiecie? Kiedy to minęło?

"Rocznica" przypada na 15 lipca. A ja wciąż pamiętam ten dzień jakby to było wczoraj.

Pamiętam, jak czekałam na lotnisku, pełna obaw jak to będzie. Nie jechałam w ciemno - na miejscu czekał mój Mąż, wtedy narzeczony. To on namówił mnie do wyjazdu, to on przekonywał, że dobrze będzie. Ja byłam w szoku, bo plan był inny - Mąż po max roku miał wrócić i mieliśmy robić wesele. Nie wiedziałam co o tym myślec. Jechać? Nie jechać?

Zdecydowałam, że pojadę. Miałam wtedy dwadzieścia cztery lata, wciąż mieszkałam z rodzicami i nic do stracenia. Zawsze mogłam wrócić, gdyby coś poszło nie tak. Porzuciłam oszałamiającą karierę kasjerki w sklepie i ruszyłam na podbój UK.

15 lipca 2011 roku pierwszy raz w życiu wsiadłam do samolotu. Pamiętam swój niepokój, kiedy zobaczyłam tę maszynę z bliska i ciekawość. Nie wiedziałam czego się spodziewać na pokładzie. Lot mi się spodobał i siedziałam przyklejona do okna i podziwiałam widoki :) do dziś lubię je podziwiać.

Widoki z samolotu. Niby nuda, ale ja uwielbiam je oglądać.

A potem... zasnęłam. Oj, spać w samolocie też lubię. W ogóle lot działa na mnie jakoś tak usypiająco. Chyba nie nadawałabym się na pilota.

Po przyjeździe, wyjściu z samolotu, pokazaniu dowodu itp.poszłam we wskazane miejsce, gdzie miał czekać Mąż. A jego nie było! Stalam, przyglądałam się ludziom, wsłuchiwałam się w najrozniejsze języki i czekałam. Czekałam długo, na próżno próbując się dodzwonić - telefon wciąż nie złapał zasięgu. Zanim Mąż przyszedł, byłam przerażona i zapłakana (no bo co ja teraz zrobię, sama, w obcym kraju?). Okazało się, że mieli problem z samochodem po drodze...

Dwie Twarze. Najbardziej charakterystyczny punkt w Bedford. To zdjecie zostało zrobione jakieś dwa dni po moim przyjeździe. 

Po wylewnym przywitaniu, uspokojeniu się i doprowadzeniu do porządku, ruszyliśmy do Bedford. Siedziałam w samochodzie i cały czas gapiłam się w okno. Czułam się jakbym przejeżdżała przez jedną wielką wieś. Gdy dojechaliśmy na miejsce i zobaczyłam, gdzie będziemy mieszkać... cóż, w tamtym domu wszystko trzymało się na słowo honoru. Jeden ze współlokatorów miał urodziny i stawiał whisky. Nie było nawet południa, a ja swój pierwszy dzień w Anglii zaczęłam od picia whisky - swoją drogą, wtedy piłam je pierwszy raz w życiu.

Chyba nie muszę pisać co to =)

Wiele osób, kiedy wyjeżdża za granicę, ma już na miejscu załatwioną pracę. Ja tak nie miałam. Mój Mąż był w Anglii już miesiąc, ale od poniedziałku do soboty pracował. Zmiany dwunastogodzinne, w miejscu gdzie pracują sami mężczyźni. On, i pozostali mieli tę pracę załatwioną przez agencje w Polsce. Ja swoją musiałam znaleźć sama. Na szczęście już wtedy znałam angielski i nie bałam się chodzić do agencji. I znalazłam... te nieszczęsne papryczki. Pisałam o nich tutaj. Wytrzymałam dwa tygodnie, a potem poszłam do fabryki bukietów, o której też możecie przeczytać pod linkiem.

Most nad Tamizą. Mogę się pochwalić, że widziałam jak się podnosi. I to z bardzo bliska, bo praktycznie na nim stałam. Niestety, nie mogę znaleźć zdjęcia.

Nie będę opisywać wszystkich swoich perypetii, bo ten post musiałby mieć z tysiąc stron. Przez pierwszy rok, nieraz miałam ochotę jebnąć to wszystko i wracać do Polski. W sumie, na kasie nie było tragicznie... Tutaj zaś, niektóre prace wołają o pomstę do nieba. Są proste, odmóżdżające zadania, polegające na wykonywaniu jednej czynności przez cały dzień, albo roboty tak ciężkie, że po całym dniu nie masz siły ruszyć palcem. Podczas, gdy mój Mąż zmienił pracę na lepszą, ja przechodziłam z firmy do firmy. Praca przez agencje ma to do siebie, że jest tymczasowa. I nieważne, że się starasz, dajesz z siebie wszystko - nie ma roboty, to siedzisz w domu. Oczywiście, probowalam znaleźć coś normalnego, ale w tamtym momencie, moje kwalifikacje nie powalały. W końcu się udało.

Moje ulubione miejsce - Durdle Door.

Kiedy wyjeżdżałam do UK, myślałam, że będzie łatwo. Przecież tam praca i pieniądze leżą na ulicy! Upewniali mnie w tym znajomi, którzy za każdym razem, gdy przyjeżdżali do Polski na urlop, byli odpicowani od stóp do głów. Nie żałowali sobie niczego. Według nich Anglia to kraj mlekiem i miodem płynący, a w każdej pracy od razu zostajesz kierownikiem. Zderzenie z rzeczywistością było bolesne. Przez pierwszy rok w Anglii zaliczyłam większość najbardziej gównianych miejsc pracy w Bedford. Przy czym zastanawiało mnie jedno - jak ludzie mogą w takich miejscach pracować po kilka lat? I to ludzie niegłupi, wykształceni. Dlaczego nie chcieli się rozwijać dalej, żeby polepszyć sobie życie? Dla mnie stanie w miejscu i robienie przez osiem godzin jednej i tej samej rzeczy, to katorga. Odmóżdżasz się całkowicie. Jeśli dodamy do tego ludzi, którzy kopią pod tobą dołki na różne sposoby, wychodzi katastrofa. I bardzo często spotkasz w pracy nadgorliwców. Masz spakować sto przedmiotów na godzinę? A co tam, pakujmy po trzysta! Róbmy milion rzeczy, a kiedy mamy słabszy dzień i pakujemy te wymagane sto rzeczy na godzinę, zdziwmy się, dlaczego menadżer przychodzi i pyta: "a czemu nie pakujesz trzysta"? Tacy nadgorliwcy to powód dla którego w magazynach i fabrykach są strasznie zawyżone normy. Nigdy nie zapomnę tej durnej baby z pracy na paprykach, która w tym błocie, gorącu i smrodzie zbierała codziennie po 20kilo papryk (wymagane było 13) i jeszcze się tym szczyciła.
A najgorsze jest to, że cały czas ludzie nie uczą się na błędach. Cały czas robią to samo - Polacy, Rumuni, Litwini itp. Nie znam żadnego Anglika, który by pracował ponad normę.

Kolejne fajne miejsce - Cromer Pier.

Właśnie. Ludzie. Anglia to istna galeria osobliwości i - niestety - często jest tak, że ludzie tutaj się zmieniają. Moja  (kiedyś) najlepsza przyjaciółka, po przyjeździe do tego kraju, stała się zupełnie inną osobą. Doszło w końcu do tego, że próbowała mnie oszukać na kasę. Obecnie nie mamy ze sobą kontaktu od kilku lat. Obrabianie tyłków za plecami, zazdrość, wbijanie noża w plecy to norma. Często się zdarzało, że komuś pomagaliśmy, a kiedy my potrzebowaliśmy pomocy... nie było nikogo. Przyznam, że nie spotkałam się w Polsce z czymś takim w aż tak wielkim stopniu.
Ponoć inne narodowości trzymają się razem i pomagają sobie (nie wierzę w to. Podłość nie ma narodowości, a w każdej nacji trafiają się skurwysyny). Co do nas... jest takie powiedzenie, że jak ci Polak za granicą nie zaszkodził, to już pomógł. Ale nie martwcie się - są tutaj normalni ludzie, z którymi można normalnie porozmawiać i którzy w razie W, udzielą pomocy. Tylko ciężko na takich trafić.

Jak już pisałam - Anglia to galeria osobliwości :)

Ostatnio rozmawiałam z siostrą na temat życia w Polsce i powiedziałam jej, że ja bym już się do życia tam nie nadawała. W Polsce musiałabym żyć skromniej, a tutaj, cóż... jestem nieco rozrzutna. I nie muszę się zastanawiać, czy przeznaczyć wypłatę na jedzenie, czy rachunki. Starczy i na to i na to. Tutaj poznałam inne kultury i ludzi z różnych stron świata. Mam kilku przyjaciół, którzy są dla mnie jak rodzina. Zwiedziłam kilka pięknych i ciekawych miejsc. Urodziłam tutaj córkę. Podoba mi się tutaj i póki co - nie zamierzam wracać. Wiem, że życie w Anglii ma wiele minusów, mam czasem takie chwile, że tęsknie za ojczyzną, za moim kochanym Gdańskiem, jednak polubiłam tutejsze życie.
A wy? Mieszkacie poza granicami Polski? Jak wam się żyje?