Anna Łacina - Kradzione Róże

Styczeń się kończy, a ja nie zamówiłam jeszcze żadnej nowej książki. Postanowiłam uporać się z tymi, które zalegają na półce i czekają na swoją kolej. Jedna czeka już trochę długo, bo aż sześć lat... Wypadałoby się za nią w końcu wziąć zwłaszcza, że słyszałam wiele razy, że to dobra książka :)

"Kradzione Róże" Anny Łaciny czekały trochę krócej, bo tylko pół roku. Wczoraj skończyłam czytać i był to zarazem mój drugi kontakt z twórczością tej autorki. I prawdę powiedziawszy dobrze, że tyle czasu zwlekałam z czytaniem tej książki - a dlaczego, opowiem o tym w dalszej części posta. Teraz przejdźmy do konkretów, czyli zarysu fabuły.

Wakacje. Córki Iwony i Henryka Celerów szykują się na wyjazd. Jaśmina wybiera się do słonecznej i gorącej Grecji, a Róża na pielgrzymkę. W dodatku pierwszy raz weźmie w niej samotny udział. Niestety, kiedy już ma wracać do domu, spotyka tajemniczego Ariela, a potem oboje znikają bez śladu. Rodzice dziewczyny odchodzą od zmysłów i robią co mogą, by ją odnaleźć. W tym samym czasie, nieświadoma niczego Jaśmina, spędza wakacje w Grecji i zarazem próbuje poukładać swoje sprawy.

Mamy tutaj dwa główne wątki - greckie wakacje Jaśminy i jej uczucia do Romka oraz zaginięcie Róży i poszukiwania prowadzone przez jej rodziców. Od razu mówię, że ten drugi wątek jest ciekawszy i gdyby to na nim skupiła się autorka, książka tylko by na tym zyskała. Rodzice dziewczyn odwalają kawał dobrej roboty. Właściwie to odniosłam wrażenie, że robią wszystko to, co powinna robić policja. Przy okazji starają się prowadzić normalne życie. Ciężko jednak żyć, kiedy niewiadomo nic o zaginionym dziecku. Autorce świetnie udało się to przedstawić, a ja czytałam to w napięciu. Najbardziej ciekawiły mnie krótkie sceny pisane z perspektywy Ariela - jego sposób myślenia, działania, to wszystko jest przemyślane w najdrobniejszych szczegółach. Taki człowiek jak Ariel mógłby omotać każdego, jednak... na samym początku, kiedy Ariel robił podejścia do Róży, nie mogłam uwierzyć, że dziewczyna jest aż tak naiwna. Ale każdy w młodości dał się na coś nabrać... Tak czy siak, te fragmenty czytalam z napięciem, szkoda tylko, że było ich tak mało.

Za to greckie wakacje Jaśminy to zupełnie inny wątek. Dziewczyna próbuje poukładać swoje uczucia do Romka, są pewne nieporozumienia (jak to w romansach :)), a wszystko to okraszone jest opisem ich wyprawy po Grecji. I teraz powiem wam, dlaczego warto było tyle czekać z lekturą tej książki. Gdybym czytała ją latem, nie byłoby takiego efektu. Ale teraz, kiedy jest zimno, mroźnie, szaro, przyjemnie przenieść się do ciepłego kraju, nawet w wyobraźni. Ta książka rozgrzewa. A ja nabrałam ochoty na wakacje w Grecji :)

Postacie są przedstawione wiarygodnie, choć Jaśmina była mu zupełnie obojętna - bardziej polubiłam Romka. Róża zaszokowała mnie swoją naiwnością, a potem było mi jej tylko żal: po takim praniu mózgu, jakie zafundował jej Ariel, ciężko będzie się pozbierać. Rodzice dziewczyn, Iwona i Henryk robią co mogą, by odzyskać córkę. Autorka świetnie opisała ich rozterki, działania i zmartwienia. Chyba każdy rodzic martwiłby się, gdyby jego dziecko zniknęło. Ja bym odchodziła od zmysłów.

"Kradzione Róże" to powieść, którą czyta się szybko. Choć jak dla mnie, książka mogłaby być nieco mocniejsza i nie obraziłabym się, gdyby było więcej momentów pełnych napięcia. Brakowało mi tego, przyznaję, ale ja lubię mocne książki. Jednak książka świetnie porusza tematykę zaginięć i tego, jak to wpływa na rodzinę zaginionych. Jest tu także miłość. I wiele innych emocji. Książka na pewno spodoba się fanom powieści obyczajowych, które poruszają trudne problemy. Spodoba się też miłośnikom romansów. A jeśli szukasz rozgrzewającej lektury na chłodne, zimowe wieczory, to ta książka będzie w sam raz :)