Aina Cham

Od wydarzeń opisanych w Cesarzu Ośmiu Wysp  minęło sporo czasu. Shikanoko ukrył się w Ciemnym Lesie, pogrążony w żalu po stracie ukochanej. Masachika służy panu Aritomo i wraz z żoną Tamą zarządza posiadłościa Matsutani. Hina dorosła i została panią do towarzystwa. Dorósł także Yoshimori, który powinien od dawna być cesarzem, a żyje wśród prostych akrobatów. Mu i Takeyoshi, jedni z synów Shikanoko zostali uczniami tengu. Na domiar złego kraj pustoszy susza. Zakończyć ją może tylko powrót prawowitego cesarza na Lotosowy Tron. Druga część Opowieści o Shikanoko rozwija się powoli. Nie ma tu zbyt wiele akcji, porywających pojedynków, ani walk. Za to obserwujemy jak dorastają i zmieniają się bohaterowie. Nadal każdy rozdział poświęcony jest innemu bohaterowi, co pozwala spojrzeć na świat z szerszej perspektywy. Dla mnie osobiście najciekawsze były rozdziały Masachiki - choć on sam jest fałszywym, podstępnym kłamcą, uważam, że jest to postać napisana dobrze i z uwagą śledziłam jego ...

Opowiadanie, które za chwilę przeczytacie napisałam w 2009 roku. Jest stare, jednak bardzo lubię do niego wracać. Ma coś w sobie i jeśli kiedyś miałabym wydać antologię ze starymi tekstami, ten z pewnością by się w niej pojawił. To opowiadanie powstało szybko - usiadłam przy kompie, wiedząc tylko tyle, że chcę napisać tekst związany ze Świętami. I że mój Mikołaj nie będzie stronił od alkoholu. Nie miałam pojęcia co z tego wyjdzie. Napisałam to opowiadanie w jeden dzień. Teraz już nie mam takiego tempa... "Najlepszy prezent na Święta" został opublikowany pierwotnie w magazynie Esensja. Można go przeczytać pod  TYM LINKIEM . Ja jednak chciałabym, aby pojawił się też tutaj, w moim kawałku internetu. Zapraszam wszystkich do czytania i zarazem życzę Wesołych Świąt. Autorem ilustracji jest Łukasz Matuszek ______________________    Nigdy więcej. Nigdy więcej nie tknę wódki, postanowił Mikołaj, otworzywszy oczy. Miał wrażenie, że ktoś położył jego głowę na kowadle i...

Miłośnicy gier mogą wybierać i przebierać. Nieważne, czy szukają czegoś na komputer, czy też na Xboxa bądź Play Station. Gier jest multum. Mają niesamowitą grafikę, skomplikowane (albo i nie) zadania, można przeżyć mnóstwo przygód. Jednak mnie osobiście nudzą gry, które nie mają fabuły. Bez dobrej historii, bez klimatu, nawet najlepsza grafika nie sprawi, że się wkręcę i że będę chciała z daną grą spędzić kilka godzin. Na szczęście Uncharted nie ma tego problemu. Jest tu klimat, jest historia i dzieje się naprawdę dużo. Ale zacznijmy od początku. Bohaterem gier z serii Uncharted jest Natan Drake, złodziej i poszukiwacz przygód. W każdej z trzech części on, wraz z przyjacielem Victorem Sullivanem, pakuje się w kłopoty spowodowane właśnie chęcią odnalezienia starożytnych bogactw. Cóż, nie tylko oni chętnie by się wzbogacili odnajdując chociażby El Dorado, albo Shambalę. A konkurencja nie waha się przed niczym. Gra jest bardzo dynamiczna. Pełno jest pościgów, strzelanin, a wal...

Nie lubię zimy. Nigdy nie pałałam zbyt wielką sympatią do tej pory roku. Zimno, mokro, mroźno, a na drogach i chodnikach plucha. Najchętniej całą zimę przeleżałabym pod kocem, z kubkiem gorącej herbaty i zapasem dobrych książek. Niestety, tak się nie da. Odkąd mieszkam w Anglii nie widziałam prawdziwej zimy. Tutaj, gdy termometr wskazuje mimus dwa stopnie, to już jest mróz, a śnieg jeśli spadnie, to po godzinie już go nie ma. Dlatego byłam zdziwiona, kiedy wczoraj rano wyjrzałam przez okno i zobaczyłam śnieg. Zaspy! A z nieba wciąż padało! To nic. Popada może jeszcze chwile, a za godzinę nie będzie śladu po sprawie. Tak jednak nie było. Śnieg padał i padał i wcale nie zamierzał stopnieć. Termometr pokazywał -1, a prognoza zapowiadała całodniowe opady. Moja dwuletnia córka była zachwycona swoim pierwszym w zyciu śniegiem, a kiedy wyszliśmy z domu, radosnie dreptala po zaspach. Anglicy jednak nie są przyzwyczajeni do zimy. Kiedy przygladalismy się kierowcom na drogach, nie mogliśmy s...

Kiedy byłam młodsza, fascynowałam się Japonią. Interesowały mnie zwłaszcza klimaty "samurajskie". Ach, ci faceci z katanami, albo w fajnych zbrojach... I jak oni walczą! Uwielbiałam to! Dlatego kiedy trafiałam na filmy o takiej tematyce, musiałam go koniecznie zobaczyć. Miałam też kiedyś marzenie, by napisać książkę w takich klimatach - miała to być trylogia, oczywiście fantastyka, jednak wizja researchu jaki jest konieczny, by w ogóle móc usiąść do takiego projektu, lekko mnie przeraziła. O Lian Hearn coś tam kiedyś słyszałam. Wiem, że napisała Opowieści Rodu Otori, których nie czytałam, choć chciałam. Może w Polsce, udałoby mi się trafić na te serię w jakieś bibliotece, no, ale nie ma mnie tam. Jednak kiedy ostatni raz byłam w PL na urlopie i na empikowej półce zobaczyłam dwie książki z cyklu Opowieść o Shikanoko, musiałam je mieć! Okładki do mnie przemówiły. Na jednej z nich jest wojownik z mieczem i samurajskiej zbroi... Pozwólcie, że podzielę się z wami opisem z tyłu ...

Za miesiąc mam urodziny. I to nie byle jakie urodziny - trzydzieści lat. Wydawac by się mogło, że w tym wieku człowiek powinien już mieć jakieś osiągnięcia - jasno wytyczona kariere, dobra pensje, wlasne mieszkanie, raz lub dwa razy w roku jezdzic na super ekstra wypasione wakacje do ciepłych krajów. Wtedy masz udane zycie. A przynajmniej tak piszą w internecie i szmatlawych magazynach. Wlasnie przeczytalam kilka notek na pewnym blogu, ktorego autorka jest osoba, mająca dobra prace i ciekawe życie. I cholernie tej osobie zazdroszczę. Tez kiedys marzylam o ciekawym zyciu i dobrej pracy. Marzylam o pisaniu książek (które miały być przynoszące sławę i miliony na koncie bestsellerami) i podróżach. A tymczasem zapierdalam w jakims magazynie za najniższą krajową i do tego na pół etatu. Nie mam możliwości zmiany pracy, bo nie mam z kim zostawić dziecka. Wlasnie - to nie jest tak, że jestem nieszczęśliwa. Nie, nie. Mam wspanialego męża, którego kocham i równie wspaniałą córkę. Do pe...

            Moja siostra nigdy nie była fanką czytania. Odkąd pamiętam, kiedy ja pochłaniałam książkę za książką, ona nudziła się po kilku stronach. Pamiętam sytuacje, gdy kupiła sobie „Zmierzch” zafascynowana filmem i opowieściami koleżanek z klasy o tym jaka ta książka jest świetna i w ogóle... Przeczytała całe siedem stron i nigdy nie wróciła do dalszej lektury, podczas gdy ja ten sam „Zmierzch” (przyznaję się) pochłonęłam w niecałe trzy dni. Kiedy wyjeżdżałam do Anglii, siostra miała szesnaście lat i wtedy jedyną książką, jaką przeczytała w całości była „Akademia Pana Kleksa”. Cóż, jak nie lubi czytać to trudno. Ja jej do tego nie namawiałam, choć było mi szkoda, że akurat o książkach nie mogłam z nią porozmawiać.             Moje ździwienie było ogromne, kiedy kilka lat później, na urlopie w Polsce, odkryłam, że siostra czyta! I to od początku do końca! Sama z siebie! I nawet posiada kilka książ...

Nie nadaję się chyba do prowadzenia bloga, czy też do regularnego publikowania notek, ani opowiadań. Miały być regularnie wstawiane teksty, a tu - wuj. Tak, zaczęłam pisać nawet coś, ale kiedy zepsuł mi się laptop, a redakcja robiona na telefonie okazała się być uciążliwa i niewygodna - przestałam. Trzeba coś z tym zrobić, postanowiłam. Za kolejną wypłatę kupię nowego laptopa, albo naprawię starego. I tak przychodziła wypłata za wypłatą, a ja ciągle miałam ważniejsze wydatki. Dziecko, dom, opłaty - to wszystko kosztuje. Dobra, nie chcę z siebie robić jakieś matki polki, czy coś w tym stylu, ale po prostu - zakup kompa był zawsze gdzieś na szarym końcu. W międzyczasie sporo się działo - chociażby to, że zmieniłam pracę. Dwukrotnie. Za pierwszym razem po pracy wracałam tak wypompowana i pozbawiona sił, że gdy usiadłam na kanapie, nie byłam w stanie się podnieść. W dodatku ciągle słyszałam: "za mało robisz! Za mało robisz!" Nikogo nie interesowało to, że ledwo jestem w stanie...

Kiedy chodziłam do liceum, założyłam pierwszego bloga. Ot, zwyczajna nastolatka chciała spisać te wszystkie myśli kłębiące się po głowie, opisać gdzie była, co jej się przydarzyło i z kim rozmawiała. Były nawet dialogi :) I o dziwo, ludzie, których nie posądzałabym o czytanie "blogasków", regularnie zaglądali. Zawsze lubiłam pisać. Marzyłam, że kiedyś zostanę pisarką i że ludzie z chęcią będą czytac moje książki. Dlatego prowadzenie tamtego bloga było dla mnie przyjemnością. Szło dobrze przez kilka lat. A potem serwis miał jakieś problemy, polowe notek mi wcięło, a ja się wściekłam i osunęłam bloga. Po latach, postanowiłam spróbować znowu. Lecz tym razem nie będę pisać o sobie - zamierzam wstawiać tu swoje opowiadania, głównie fantastykę. Tego bloga założyłam rok temu i miałam tu publikować recenzje przeczytanych książek. Kilka opublikowałam, lecz były kiepskie. Osunęłam dziś wszystkie i zaczynam od nowa. Pierwsze opowiadanie powstaje - niestety, zepsuty laptop znacznie spo...